انتهای انتظار

مردی از دلواپسی در انتظارت مانده بود شهر پر آشوب قلبش را تبی خوابانده بود شعرهای پرغم و بی محتوایش در دلِ دفتر بی برگی از احساس او جا مانده بود بال پروازش گرفتار عذابی بود و بس حسرت پرواز بی اندازه از کنج قفس در دلش امید پیوندی همیشه زنده بود در به در دنبال عضوی سازگار و هم نفس آمدی درد آشنای لحظه های بی کسی انتهای انتظار و حسرت و دلواپسی رنگ و بوی عاشقی را با خودت آورده ای من که میدانم به فریاد دل او میرسی حس خوب با تو بودن در وجودش پا گرفت پا به پایت شعرهایش نغمه ی زیبا گرفت عشقِ بی معنی جهانش را تصرف کرده بود با حضورت سرزمینِ عشق هم معنا گرفت