در نگاه شب

در نگاه شب،
بدون هیچ مراسم سوگواری
درختان عاقل بریده می شوند

نهال های جوان غافل از اطراف خویش
که تعدادشان مرتب می شود پس و پیش

سوار بر گذر لحظه ها می شوند
و بیهوده زمان را می تازند

از پلاک سرنوشت، که بر گردنشان آویخته اند
چیزی نمی دانند

حتی گره ای که به گلویشان زده اند را
احساس نمی کنند
با اینکه روز به روز،تنگ و تنگ تر می شود

و عادت کردند
به قفل های آویزان، به لب های دهان بی دندان

بر حسب غریزه ، خود را تکان می دهند
و لباس سبز بر تن می کنند
تا تلنگری باشد بر یک آغاز باشکوه

آغازی با طلوع هزاران بغض نافرجام
و غروب هزاران غریبانگی بی هنگام

زمان به خواب رفته را،فریاد باید کشید
و در مسیر رودخانه ی محکوم به مرگ جاری باید شد

پوست گفتار های قدیمی را،به دور باید انداخت
و آینده را آنگونه که می خواهیم باید نوشت

از اقیانوس شرم گذر باید کرد
و به آرزوی.... از یاد رفته،باید رسید

کتاب بی سرانجامِ شعور بی خاصیت را باید بست
و به رویای گم شده ی آزادی باید رسید.