رازِ مگو

زمین راز خود را برایم بگو
من از غصه ها می سُرایم بگو
تو در دل چه داری که رازت مگوست
کمی صبر کن قصد من گفتگوست
بگو از خدایی که جان آفرید
و بعدش کسی آمد آن را خرید
همانی که گل کرده سر چشمه را 
کسی هم نپرسیده از او چرا
برای من این باورش سخت نیست
که هر کودنی لایق تخت نیست
چرا بیشه شیر خالی شود
که کفتار حالی به حالی شود
چرا خنده جرم است و دارد عذاب 
به خورشید گفتند داغی نتاب
چرا خنده ات بند آمد زمین
چرا چشمه ات خشک شد نازنین
چرا مادرم در جوانی شکست
پدر پیر شد در عزایش نشست
و از گریه هایش زمان خیس شد
جواب چراهای من هیسسسس شد
زمین با زمانت تبانی نکن
لب بسته را ارغوانی نکن
کجای جهان نام این زندگی ست
که این ذلتی در دل بردگی ست
بیا تا به درگاه عاشق رویم
طلبکار خون شقایق شویم
بگیریم حق را که حق مال ماست
که مردن در این راه حتما رواست