پیچک حسرت

عرض درود و ارادت
دوست ندیده ام ...
استاد ابراهیم هداوند عزیز
غزلی به غایت زیبا و آهنگین و دلنشین
و در انسجام کامل ساختار کلامی
و ارتباط افقی و عمودی ابیات.

وصدای ابریشمینی که گوش جان را نوازش میدهد

بیت اول :
جا مانده عکسِ مویِ بُلندت به خانه ام
پیچیده تنگ پیچکِ حسرت به شانه ام

تشبیه تار موی بلند به پیچک حسرت
در اوج زیبایی است

وبیت آخر

می ترسم از بهارِ زمستان سرشتِ باغ
عمری دگر به شاخه نشیند جوانه ام

« بهارِ زمستان سرشتِ باغ »
ترکیب زیبایی که در هیچ شعری ندیده بودم
وتردیدی حسرت به شاخه نشستن دوباره جوانه را موجب است

زیبا ترین پایانبخش این غزل فاخر است

این سروده ی فاخر ،
نقد بلند بالایی را میطلبد تا زیبایی هایش آشکار تر شود
اما زبان قاصر است و مجال کم .

درود و هزاران درود عزیز دل
--------
فقط گویا در تنظیم صدا با موسیقی
کم حوصله بوده اید .
ودر بیت :
اینک منم پرنده ی خو کرده با حصار
عمری هوای باغِ تو شد آب و دانه ام
به گمانم چنانچه تاثیری در وزن شعر نداشته باشد
اگر ( در قفس ) جایگزین « با حصار » شود زیباتر خواهد بود
چون این قفس است که مانع پرواز پرنده میشود
اما حصار نه .
----------
زنده باشی و تندرست
در سایه مهر ایزد .

نخست اینکه وارد جزئیات که پیشتر مورد پویش قرار گرفته ( وزن و غیره) نمیشوم.( سروده یِ قابلیست).

فقط دو سه نکته:

در مصرعِ اولِ بیتِ دوم، از واژه ی ( خِرمن) با علامتِ کسره بر روی خ بهره جسته ای. باید گفت که واژگانِ:

خِرمن، کالبُد، چِشم و غیره
میبایست به صورتِ خَرمَن _ کالبَد _ چَشم و... بیایند.

نکته ی بعدی:
استفاده از واژگان مو،گیسو،زلف،طره در پیشینه یِ شعریِ ایرانیست که از سده ی سوم از شعر نخستین پارسی سرایان ( حنظله ی بادغیسی،هروی،سگزی و غیره) شروع و تا همین امروز بسیار مورد استفاده ی شاعران قرار گرفته و میگیرد.یکی از طرفداران پر و پا قرصِ این وادی _ بهره از عمدتا گیسو _ شاید خودم باشم.
گاه به جنگل میرود
گاه به خَرمن
گاه آبشار ( مویِ سپیدِ پیرزن).
گَه به مخملین پوششِ طبیعیِ افشان.



می ترسم از بهارِ زمستان سرشتِ باغ
عمری دگر به شاخه نشیند جوانه ام

این بیت خیلی زیباست ( بهارِ زمستانْ سرشت)

~~~~~~

پیچیده تنگ پیچکِ حسرت به شانه ام

مطلبِ بعدی استفاده از واژه ی پیچک،پیچکِ نیلوفر و غیره در ادبیاتِ جهان است،این واژه بیشتر در حوزه ی نویسندگی رواج دارد. یک نوع یأسِ سراسری،کبودی و نامیدی ( ارجاع میدهم به خوانشِ کتاب بوف کور صادق هدایت و اشاره به گل نیلوفر)
گفته اند، گل نیلوفر، توهم زا و تهوع آور است و با این خصوصیات شناخته میشود.

آیا پیچک، نیلوفر ،قبرستان زیباییست؟ که عادی نمیتواند باشد (در ریشه اش عالم خاکی و در ساقه اش،صعود پرفراز و در گل آن- اتوپیای خوداندیشیست؟ ).
آیا همین گل،سرنوشت خودناخواسته ی آن موجود نیست که به دنبال شبه جاودانگیست؟

به دورِ تَن واره یِ تقدیر میپیچد و میتازد.




_________________
موفق باشی