یک:
من عاشقِ اینَم که بِگی عاشقت هستم
با ناز بِگی که، پَریِ روزِ اَلَستَم
هر وقت که شانه بِزَنی مویِ سیاهت
آن لحظه بگویی که تو را سخت، پَرَستَم
در آینه وقتی رُژِ قرمز به لبت هست:
با عشوه بگویی که به پایِ تو نشستم
یا زردترین رنگِ گُلِ گیسِ سَرَت را:
از نو بگذاری و بگی تازه بِبَستم...
هی تاب دهی موی و کُنی خنده و گویی:
یکشنبه شُدَست باز بِده دستو به دستم
___________________________
دو:
میانِ اشکِ چشمت، وقتِ رفتَن
در آن نیمه شبِ مهتابِ روشَن
تو گویی ابرِ باران بود و یکریز:
فتاده شبنمی بر رویِ سوسَن
فکنده قطره اشکی از سَرِ شوق
زِ انبوهِ خیالِ چینِ دامَن
کمانِ اَبروانِ داسِ سرکش
یکی بُبْریده آن گیسویِ خَرمَن
شبیخونِ شباهنگامِ مریم
شبیهِ یورِشِ ناگاهِ دشمن
تو یک آلاله یِ زیبایِ خونین
ولی پنهانی و ناب و سِتَروَن
تو رفتی، کوچه اما روزگاریست:
نهاده سر به رویِ شانه یِ من
_________________________
سه:
تو در خیالِ خوابَم، از بامِ شَب پریدی
صبحی دِگر بیامَد،وقتی که می رسیدی
من یک غروبِ سردم،در حسرتِ شقایق
ای عشق،آمدی تو، در صورتِ جدیدی
تو اشتیاقِ گلها، من شوره زارِ تنها
ای لاله یِ خَرامان، آلاله را ندیدی؟
یک شب،خودِ اَقاقی،با نازِ نازکی گفت:
بازآ بِسویِ بُستان، ای مظهرِ سپیدی
تو یک پرنده ای یا،مهتابِ روشنِ شهر؟
وقتی زِ شبنمِ خیس،هر لحظه میچکیدی
____________________________
شعر_عیسی نصراللهی
پ.ن
شعر اول، غزلْ ترانه است