تبعیض

زخم کهنه ایست بر این دل که دمادم می شکند
این بغض حلقه بسته بر چشمان خمار و میخانه گم کرده
له می شود این غرور مردانه
در زیر نگاه های مردمان سبک اندیش و به نرخ روز خور...!
و به شلاقی می ماند بر این درد، بر این زخم
و تو، هاج و واج می مانی
گنگ می شوی، مثل شمع پت پت کنان
آب می شوی و در آخر خاموش...!
می دانی؟ خسته ام از این زندگی اجباری
از این تحمیل تکراری
به مانند اخگر، گر خواهی گرفت
وقتی می بینی
ژنده پوشی یک کودک را
که با تبسم طعنه آمیز به عروسک های پشت ویترین مغازه می نگرد
نهایت سقف آرزوهایش چیست؟!
عروسک..!
بزرگ خواهد شد
پر از دودهای به چشم رفته
پر از تبعیض...!