تکیه گاه

دم به دم در سینه ام فریاد دل آکنده شد
جان رنجورم ز عشقت دولتی پاینده شد
آنچنان نیرو گرفتم از وجودت بی گمان
دل گواهی می دهد او هم به عشقت زنده شد
گفته بودی مشکلاتم را گشایشگر تویی
پرده از رویت کشیدی روی ما شرمنده شد
در شگفتند آشنایان، بر زبان افتاده ام
کی مرا همچون خدایان اینچنین سازنده شد
شب به خوابم روز در اندیشه ام تنها تویی
در جهان معشوقه ای کمتر چنین بخشنده شد
از محبت خشت بر هم می گذاری تا کجا
آسمان با روی ماهت بر زمین تابنده شد
تازگی دارد کسی خندان ببیند حال ما
شکر گویم تکیه گاهم آدمی ارزنده شد