باید فقط شد معتکف در کوی عشق ای دل

شیطان نمی خواهد ببیند لحظه ای هر چند، سرمستت از صهبای خلوت با خدا هرگز
امّا تو، ای بالفطره دل از عشق آکنده، جز بر خداوندت نباشد اعتنا هرگز

پرواز کن، آسیمه سر گردد مگر هر آن، بی شبهه ای با اوج گیری های تو شیطان
وقتی که می ببیند تو را در سر نباشد جز، پیگیر تر بودن فقط در اعتلا هرگز

سر زنده تر پیوسته از امواج دریا باش،  در پایکوبی پر تلاطم تر مهیّا باش
پروا نکن پرواز کن با عشق ورزیدن، زنهار از اینکه گرددت کم اشتها، هرگز

نور علی نور  علی نور است وقتی که، در قلب خورشید اشتها رقصد بهاری تر
رویای شیرینی که تعبیری ندارد جز،  در آسمان گردد به جولان مبتلا، هرگز

هر صبحدم  شادابتر خورشید  سان برخیز، جانپوشِ نوری صد  برابر جلوه گر تر پوش
رخشنده تر می زیبدت هر آن تکاپوها، پروا نکن، پروا نکن از ابتلا، هرگز

با رستخیزی آفتابی تر نظر افکن،  در بندِ عشق آزادگی داری تو ای انسان
در زندگی آنی نجوی الا بلا زیرا، بی ابتلا یابد مگر انسان بها؟ هرگز

غیرت در اینجا ناروا باشد یقین دارم، بی هیچ ننگ از قید عشقت جان نخواه آزاد،
بی هیچ شک معشوق ها از خود نمی پرسند، عاشق نمی خواهد چرا خود را رها هرگز؟

باید فقط شد معتکف در کوی عشق ای دل، تا شد رها از هر چه غیر از او در این دنیاست
از او بجز او را، بجز او را، نباید خواست، جز "ربّنا" آنی نخواه از ربّنا ؟ هرگز

مجنون و پروا از بلا؟ یا للعجب، هیهات ، انسان فقط وقتی که عاشق نیست پُر پرواست
گل می کند حیرت اگر ظن می بری انسان، عاشق اگر شد می گریزد از بلا،  هرگز

تا  روز محشر کار عُشّاق است این باید، پیوسته (( لا)) ها را به (( الا)) شعله ور سازند
نستوه اگر می ورزد انسان عشقِ حق، باری، از (( لا)) مگر (( الا)) گریزان است ؟ لا، هرگز

وقتی تو می خواهی چنین باشد، چه باید کرد؟ تا بی نهایت تر از این هم منتظر هستیم
اما یقین دارم خبر آید اگر:(( آمد))، جز تو نزیبد این(( خبر)) را (( مبتدا))، هرگز

باقی توئی فانی منم، لیکن ندارم شک، با (( اتّحادِ عاشق و معشوق و عشق)) آری
حتّی اگر فانی ترینم، باقی ام، زیرا، عاشق چو معشوقش نمی گردد فنا، هرگز

یا ایّها العشق ای همه هستی، نثارت جان، هر چند ناقابل تر از جان در بساطم نیست
تا با توام سر زیبدم بر تن وگر نه، نه، یک جرعه هم، بی تو نمی خواهم بقا هرگز