با سیلی صورتش سرخه

یه جاهایی یه وقتایی یه شبهایی که تاریکه
یه مرد ساده و خسته تو راه هایی که باریکه
پر از ترس و پر از وحشت پر از زخمهای تو سینه
از اون روزی که چِش وا کرد یه روز خوش نمیبینه
یه خونه چش به راهن که بیاد ، ای کاش برگرده
با سیلی صورتش سرخه به جرم اینکه اون مرده
یه وقتا فکر دستگیری یه وقتا فکر شلیکه
یا راهی نیست یا مردن نمیدونه که نزدیکه
یه قشر ساده و مظلوم جز این راهی نمیمونه
که راضی باشه به نون یه سقفی مثل یک خونه
اگه کشتن اگه بعدش یتیمی میکشه دختر
شروعِ قصه ای تازه ، تمومِ قصه ی کولبر