مرده ایم که تکان دارم

کوهی شاید باشد همراه من

حملش میکنم.

سنگین یا سبک,تحملش میکنم

یا از پای می افتم یا سرو بلندی پایدار می مانم

خرد می شوم و زیر آن,مدفون

یا بر زمین من نشانم,سبکش میکنم

در گذشته نوری داشتم

دلی داشتم از امید جاری

سینه ام مالامال از غم,روی او که می بوسیدم

می گشتم واهی

اما دنیا از من گرفت دستش را

نه خنجری داد و نه قطره اشکم

خونی به جانم داد که چشمانم را پر کرد

درسی به من داد و پایم خم کرد

نه کوه توانم بردن و نه جان فدا کردن

خلاصه در لحظه گویم

مرده ایم که تکان دارم