دلتنگی

برای دوست عزیزم آقای فکری که خیلی دلم برایش تنگ شده و با چشم پر نم نوشتم. 

مهربان دور من!

چشم های سبزم

خاک دلتنگی ات را خیس می کند.

گمانم،

باران لال شده

و قطره ها حرف شان خشکیده!

به فوجی از پروانه ها

دسته ای درنا

آویزان می شوم

تا در آغوش درختان بی شکوفه

برکه ی به زانو نشسته،

خودم را بمیرانم و زنده کنم!

آه! ای شاخه ی نجیب

خشک تر از آنم که بر تو آویزان شوم.

اگر دلتنگم بودی

شاید،

مرا در جاروی رفتگری یافتی!