عمق عشق

از بَهرِ تو چَند بِیتی غَزَل در قلبِ جوهرْ نثارِ کاغذ گَشتْ
شاکی شد زِ قلمْ،کاغذْ که رویِ سفیدم از تو سیاه گَشتْ
.
به زبان آمد ناگه قَلمْ که نیست تَقصیراتْ گردنِ مَن
عاشق استُ و مَجنون،طردْ شده زِ یارْ صاحبِ من
.
کاغذ به خود آمَد و چَرخانْد نِگاهشْ را به نِوشته ی سَرینْ
در سطرِ اولش بود:مَرا در لبخندِ تو بِهشتی ستْ بَرین
.
ناگه خیس گَشتْ چشمِ کاغذ،شور بود و شیدا،فروغی پیدا
قطره اشکی هم هدیه ی من نثارِ کاغذُ و شد دلِ مَن رُسوا
.
سطرِ بعدی یادِ چَشمانَش بود که فِشُرده بود گَریبانِ بُغض را
یادِ چَشمانَت هر دَمْ میمیرانَد و زِنده میسازَدْ مرا
.
در خیالِ کاغذْ مُتَرادِف بود جمله ی عاشِقانه با طَرد شدن
سطرِ سِوم را نَظَر کرد،دیده اش گِریان زِ سِرِّ عاشق شدن
.
طرفی عِشق و وِصال،طرفی دیگَر اِنفِصالْ
شِگُفتا زِ قرار گرفتنِ دو وجهِ مترادِفْ مُنفَصِلْ
.
از وَحشَتِ نبودَنَت که به چه تَبدیل خواهم شُد در هَراسم
و کاغَذ شاهِد بود،به چه زِنده ی مُرده مانندی میمانَد صاحِب قلمْ
.
قلبِ کاغذ گِرِفت و چَشمَش بارانی و طوفانی گَشْت
دست در قَلبِ خود گذاشتُ و مُچاله گَشتْ
.
بی طاقَتُ و فَرسوده و آشُفته و شِکَسته حالْ
رَفت کنارِ هزاران کاغذِ مُچاله گَشتهِ گوشهِ هالْ
.

 

شاعر فرید امیدی

 

سلام خدمت شاعران محترم و گرامی 

این سروده همان دو بیتی قبلی بود که ادامه دادم و کاملش کردم 

امید که مورد توجه شما عزيزان باشد