تردید

آبستن کدام اتفاق‌اند
رودها
وقتی به بیابان می‌ریزند
ما که دلتنگ می‌میریم
عجیب‌اند
دستانی که تنهایی را
مشت مشت در آغوش فشرده

با کلماتی جا مانده از لب
بر لب‌هات
ببوس
دوستت دارم‌های خونی بر گلو خزیده
که عشق
تیغی که هیچ‌گاه
بر پوست نخوابیده

ما که دلتنگ می‌میریم
و خواب هیچ پنجره‌ای
نوید روز بهتر نیست
اما سرم را می‌بخشم
بر دوستت دارمی که
در رگ تاب نمی‌آورد

بگذار خون من بند نیاید
و ماهیان
دریا را خواب نبینند

بگذار تکه ابری که حجاب از ماه گرفته
نداند
کدام اتفاق آبستن تردید بود.

سحرگودرزوند