شب هام گرفتار ویروس کُرونایی شدن..

شب هایم 
گرفتار ویروس کُرونایی شدند ا
تب می کنند و مرتب سرفه ی 
می کنند ،
اینقدر
درجه ی تبش بالا رفته ،
که
مرتب تشنج می کنند ؟ 
 به گمانم از بی مهری ستاره ها بمیرند .

هر چه داستان و شعر بوده برایشان 
خوانده ام .
اما نگاه ی تب دارشان 
نفس های بریده بریده شان 
ریه های تنگشان 
آنقدر خس خس می کنند ،
که می ترسم 
تا صبح دوام نیاورند .
مرتب در خواب هذیان می گفتند :
و نام ترا 
در ابتدا آرام و ملتمسانه 
چسان که 
یادت را در آغوش کشیده باشد. 
و برایش ترانه می خواند:
اجازه اجازه
چهره ی  به زیبایی رخِ  مهتابت
را 
ببوسم یا نه ؟
گونه ی به رنگ سرخِ 
اناریت را ببوسم یا نه؟
 به 
این
شب های مهتابی
اسمان  پر ستاره ی روشتایی 
تا حالا گفتی ؟
 بگو :
که
مال منی ؟
همدم شب های بی قراری منی .
و اشک می  ریخت. 
و جالب تر 
همزمان در تب می سوخت و 
عرق سرد که بر جانش می نشست .
تسکین می یافت و آسوده می خوابید.
و با فریاد ازخواب 
سر اسیمه بلند می شود 
و یکدم فریاد می زند : 
نه نه نه 
به زمین و زمان نه می گفت .

من که عاجل و 
دل نگران ماندم ،
در حالِ روز و شب کُروناییم.
شما را 
خدایا 
که تن و جسم  بیمارهای کُرونایی 
و غیر کُرونایی 
شفا بفرما .
بلند شوم 
باید پاشویه کنم ،
ضد عفونی کنم  .
این واژه ها و حرف ها 
قلم و دفتر و 
این تن ِ تب دار عشق ِ کُرو ناییم .

سروده و نوشته ی - روح انگیز ( فرح ) امیدی - شیراز.   1398/12/6ا