کوچه

 

🌙🌙

"بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم"
چشم من چشمه ی اشکی شد و برخاک نشستم

دلم از خاطره ی سرد گذشته پرغم شد
نفسم آه شد و کل وجودم قفسم شد
.
غم دوری و جدایی همه شد بار به قلبم
قلب من باز فروریخت ، چو ویرانه ای در بم

شد تنم سرد و دلم سردتر از فصل زمستان
برف نومیدی و محنت به سرم ریخت فراوان

موج آن خاطره ها آمد و دل خانه ی غم شد
دل پر ماتم من‌ از تو و از مهر تو کم شد!

یادم آمد که تو گفتی ,
به راه سفرم من !
باید از پیش تو و شهرو دیارم بروم من !

گفتم از عشق تو و مهر تو چون درگذرم من؟
عشق تو نیست خیالی ! که از سر ببرم من

تو که درمان و دوای دل بیمار منی
چه شد آرامش جانم ، پی آزار منی؟

اشک حسرت حلقه زد در برق زیبای نگاهت
بغض سردی موج زد در وسعت سبز صدایت
بغض و اشکت سرگشود و
خیس شد روی چوماهت.....

گفتی از عشق و امیدت ، از جفای روزگارت
اینکه می آیی دوباره و
بمانم انتظارَت!

آن شب گرم بهاری ، آسمان بی تاب شد
بارش سختی گرفت ، چشم دلم پرآب شد!

فصل غمبار خزان ، بی نوبت آمد ، تلخ وسرد!
ناگهان باغ امیدم یکسره شد زردِ زرد!

باتو گفتم ،
بی تو ماندن نیست در تاب و توانم
نیست بی تو لحظه ای آرامش اندراین جهانم‌
قطره ی اشکی چکید از چشم مات و نگرانم

اشک من را دیدی و رفتی به راه بی نشانت
لرزش دست تو را دیدم ز اندوه نهانت
بعد از آن دیگر ندیدم آن نگاه مهربانت!

گفته بودی من بمانم ، ماندم اما تو کجایی؟
رفتنت بی آمدن شد !گفته بودی که می آیی

من نمی دانم که اکنون در کجا و با که هستی
خوب میدانم ولی
که تا ابد
تو در دل‌ من زنده هستی!

 

فروغ فرشیدفر 

زمستان ۹۸

 

پی نوشت:

شعر بسیار زیبای استاد فریدون مشیری باهمین نام وهمین شروع رو همیشه خیلی زیاد دوست داشتم‌ . میدونم ریسک بزرگیه نوشتن این شعر و احتمال مقایسه شدن با اون شاهکار...ولی به هرحال اومد و نوشتم.