نقره داغ

نقره داغ

وقتیکه میگیرد غم عشقت سراغم را
زل می زنم سمت اقاقی های باغم را

یادت همیشه با وفاتر بوده می آید
تا تازه سازد روزهای درد و داغم را

برف سپیدی بر سرم باریده از آنشب
کز من ربودی طره های پَرکلاغ ام را

ای جان حکایت دارد این دلدادگی آری
لبریز کن با جرعه های خود ایاغم را

یارب چرا از من گرفته برنگرداندی ؟
آن چشم های مهربان مست و زاغم را

هر شب تماشا می کنم ماه خیالت را
پر می کنم با عشق تو نفت چراغم را

حالا که با ما رونقی از نوبهاران نیست
باید بسازم روزگار نقره داغ ام را