در مدح و ثنای فخر آدم مولا علی علیه السلام1

در مدح مولا علی علیه السلام
با عقل ناقص و زبان الکن
چه گویم وصف تو واله لا یمکن
کسی را که خدایش هست مداح
چو من یک ذره خاکی حال پیداست
غرض اظهار عشق است خود تو دانی
زبان چون باز کردم تا جوانی
به گاه پیری و بعد نود سال
بود ظرف دل از حبت مالامال
خدا شاهد که این مهرت دروغ نیست
تو میدانی و من هرگز چنین نیست
شاعر نیستم که وصف گل نمایم
چو بلبل روی گل غزل سرایم
زبان زاگرس نشینی شعر گویم
ره حق جستگان پیشین به پویم
ز امثال چو من ای خاک بر سر
فقط آستانه بوسم من از این در
به بخش مولا مرا بهتر ندانم
به مثل لال خواب آلوده مانم
کسی را که خدا بهرش جهان ساخت
یدالله و لی الله لقب یافت
چو امثال من و ابناء آدم
توان وصفش کند جز شاه خاتم
پس از فوت نبی بی شرم امت
چه کردند ای خدا با آل عصمت
نمودی صبر چون خاشاک در چشم
و یا تیغی فرو در حلق از حلم
چه زود پیمان و میثاق را گسستند
برای اظهار قدرت در شکستند
هر آنچه رشته بودند پنبه کردند
بشر را تا ابد شرمنده کردند
همان بود حقشان کز حق گسستند
تمامی چون مکس بر گل نشستند
نجف خورشید تابان جهان است
پناهگاه تمام انس و جن است
شود کور هر که نتواند ببیند
وهابی تا به خاک غم نشیند
تو تنها خانه زاد حق تعالی
برایت بس همین در شان مولا
تو شوی فاطمه زهرای اطهر
پدر زن هست تو را همچون پیامبر
دو فرزندت امامان حمامان
بدادند آبرو بر نوع انسان
نبودی گر تو بود اسلام نابود
ثواب ضربتت چون جن و انس بود
ادامه دارد...