هیچ

هرچه در دل هرچه در سر پروراندم هیچ بود
هرچه را دنبال خود عمری کشاندم هیچ بود
هرچه را با خون دل دشوار آوردم به دست
عاقبت یک شب فرا رویم نشاندم هیچ بود
روزگاری بود و سودایی و صدها آرزو
جان ز سوداها چو فرسودم دواندم هیچ بود
معتقد بودم که جان باید رود در راه عشق
اعتقادی را که جان پایش نهادم هیچ بود
پای عقلم روی دل یک عمر سنگینی نمود
من خودم را از خودم اینگونه راندم هیچ بود
روزگاری چون نشست مهری به دل از روزگار
سعدیا پاسخ بگو! دل را تکاندم هیچ بود!
هیچ را عمری بپیچیدم به هیچم مرحبا!
شیخ رومی مرحبا هر آنچه بودم هیچ بود