مهربانی تاوان دارد

مهربانی همان درختی است
که از فصل ها خزان می کند؛
سبز است؛
آفتاب که بی رحم شد، زرد می شود؛
سرخی گونه اش زیر قطرات شور
خود را به سرنوست می سپارد؛
مهربانی تاوان دارد؛
خیابان های خیس را قدم زده ام
چشم های باران خورده را روی دیوارهای شهر آویزان می کنم؛
اینجا تمام عابران هر روز
با انگشت اشاره می کنند؛
اما نگاهشان را می دزدند
و شهری را به تاریکی می کشانند؛
باید با اولین سقوط برف
به پشت کوه بازگردم؛
خدا را آنجا دیده بودم
شاید در جنگل یا کوه؛
شاید رودی باشد؛
نانی باشد در سفره ی خالی اما سیر؛
آنجا شاید خدا هم بازی کودکی باشد؛
مهربانی شعری غمگین است
که تو هر روز از زبان شاعری می شنوی
می خوانی
و می گویی برای معشوقه ات
و آن را به نام خودت ثبت می کنی؛
مهربان نیستی! لااقل بد هم نباش
نام من را هر بار بگو
نام من را هر بار بگو؛
اینجا اما باید
حقیقت را از رودخانه ایی گرفت که
کمی بالادست تر
دروغ رَختِ فریبش را سیراب کرده؛
اینجا اما
باید با دست سنگ را بشکنم
به کسی نگویید
بگذار لااقل خدا مهربان بماند.