حسادت

حسادت می‌کنم بر عینکی که به روی چشم‌هایت می‌گذاری!!
به دیوانی که در دستت گرفتی ، به شعری که به خاطر می‌سپاری!!
.
حسادت می‌کنم بر کوچه‌ای که گذر داری از آن هر روز یک بار
به آن گلدانِ یاسِ توی ایوان که بویت می‌کُند گاه و گداری !!
.
چو می‌پیچد میان گیسوانت حسادت می‌کنم بر بادِ پاییز !!
به اشکی که به روی گونه‌هایت ز روی شوق یا غم گشته جاری!!
.
به آن آیینه‌ی قدی که هر روز سراپای تو را در خود ببیند !
به هر چیزی که بر آن میزنی لب ، به لیوان و رُژِ سرخِ اناری
.
حسادت می‌کنم بر هر نوایی که بر قلب حزینت می‌نشیند
صدای دلنشینِ *«شاهکار» و به آواز غم‌انگیز قناری!!
.
حسادت می‌کنم بر هر لباست ، به پیراهن ، به دامن ، روسری‌ها
به گردنبند زیبایی که در آن شکفته غنچه‌ی سرخ بهاری!!
.
دلم سوزد به حال نارفیقان  که از لطف نگاهت بی نصیبند!!
حسادت می‌کنم بر دوستانت ، که چون ایشان کسی نگرفته یاری
.
نگارم ، بنگر این دیوانه‌ات را ، که حتی بر خودم هم می‌برم رَشک!!
در این دنیای پهناور به جز من ، ز لبهایت کسی نشنیده «آری»
.
کورده‌وان فرجی  ۱۳۹۸/۰۸/۲۶