پیوند پرثمر

چه بغض ها که
در گلو داشتیم؛
تَرَک نخورد
انار دلِ تنگمان
صبورانه
در خود شکست
بغلِ سینه
خدا نشسته بود
در سرخی رگ های «بودن» مان
خون گریه می کرد
ما دست هایمان را
گم نکردیم
در بوستان پاک «دوستی» کاشتیم
در عمق آرزوهای بی ثمر
پاهایمان گم نشد
ریشه دواندیم تا مهر
پیوند زدیم به نهال دل
میوه داد صبر
بر جان های برحقمان
هیچ تبری معتبر نبود
ما به زخم هایمان
خندیدیم
خدا در لبخندهایمان
آفتابی بود...