شاعرِ کهنه

خورشید در مسیرش به سبزترین حیاطِ جهان، مکثی کرد.
ردپای شاعر کهنه‌ در تنهاییِ گوشه‌یِ سبزِ یک درخت.
کدام فصل جابه جا شده که ستاره های اتاقش، 
گوشه‎گیرِ سردِ سکوت اند.
لبخند در گونه‌هایش، گواهِ گریستن.
گویا تمام دیالوگ‌های آسمان، پشتِ پلکِ پنجره، 
بی‌خواب شده.
خورشید، بر شعله‌ی زخمی شب، 
دستی می‌کشد.
شاعر کهنه، در گریز از حضورِ سیاهِ تنهایی اتاق.
دستهایش به نور نرسیده، 
اما در دهانِ دیوارهای سبزترینِ حیاطِ جهانش، 
قامتِ واژه‌هایِ لغزنده‌اش، روشن است.
گویا شاعرِ کهنه می ‎داند تاریخِ دقیقِ خورشید را. 

معصومه محمدی سیف، 6 دی 1398