یلدا

قلب خزان باز پر از درد بود
چهره ی ماتم زده اش زرد بود
باز دراین فاصله و انتظار
چشم به راه یک رهاورد بود

در تن بی برگ وبرش سوز داشت
در نفسش آه جهان سوز داشت
شوق به دنیا وجهانش نبود
بارش پرصاعقه هرروز داشت

هیچ امیدی به وصالش نبود
برکهُ غم بود که ماهش نبود!
سرخ شد و زرد شد و بی قرار
نور امیدی سرراهش نبود

خاطرش آمد که بهارش گذشت
موسم شیدایی یارش گذشت
گل به تن و شوق به سر داشتن
در گذر روز شمارش گذشت

خاطرش آمد که به وقت بهار
هرنفسی عشق براو چیره بود
او صنمی بود که دل می ربود
لیک نگاری دل اورا ربود

دردل بی همنفسش عشق بود
برتن او شکوفه زد زود زود
یار به آغوش محبت گرفت
جان به تنش داد و قرارش ربود

فصل شکوفایی عشقش رسید
گرم شد و سبز شد و قدکشید
میوه عشقش همه شور و امید
چشمه شوقش پُر موجِ سپید

عاشق شوریده سر بی قرار
بود به ارابه دنیا سوار
هیچ نبودش خبری کاین زمین!
نیست همیشه برسر یک مدار

یار نماند و بدنش سرد شد
دل زجدایی قفس درد شد
یار برفت و همه دنیای او
چون دل بی همنفسش زردشد

هرچه ازین غم نفسش تنگ شد
هرچه دلش سرد و تنش زرد شد
آتش عشقش به خموشی نرفت
شعله زد و حادثه درد شد

حال خبر آمده از وصل یار
آمده "یلدا" و شده پیک یار
یار می آید که عروسش بَرَد
رخت سپید و این دل بیقرار

می رود آنجا که به دل خانه بود
مهرو وفا پایه ‌کاشانه بود
فصل بهارش برسد زود زود
این "شب یلدا" زدلش غم زدود

 

یلدای همه دوستان مبارک

فروغ فرشیدفر

یلدای ۹۸