مجموع تنهایی، ضرب در سکوت

تنی
های های
غرق خواهش است
بیا
پای بر فرق فاصله ها
بگذار
دست دلم را
از لای خاطرات
بیرون بکش
این زلزله ی سکوت
سالهاست
زیر آوار خود برده
دست و پای دلم را
به تنهایی ام نخند
من همانم
که در جمع
غصه ای مفرد
به تنم
های های گریه
می بندد
دست خودم نیست
از خوشی های جهان
همین اشک را
به نامم زده اند
بی منت
من وارثم
ارثیه ی من
زیر خاک رفته
باران باران
از هر دو چشم
حال جهان
خوب می شود
روزی
من با تمام فرفره هایم
در گوش باد خوانده ام
رنگین کمانت را
باخودت بیاور
چیزی به شکستن سکوت
در اعماق دل آسمان
نمانده است
چتر دستانت را بیاور
یک جای خلوت
به دور از آدمیت
اکنون اگر
می بارد
نه ابر
باران دارد
نه آسمان
من ازین پس
چشمانم را
به دست آسمان
می سپارم
آیا نم اشک هایم
به جوی های افق
راه خواهند یافت
من درین خاطر خوش
روزگار می گذرانم
روزی بی شک
آنچه در آسمان هاست
با آنچه در زمین می گذرد
یکی می شود
من می بینم
آن روز را