مهرِ آبان

" مِهرِ آبان"

جدا شد در خزانی از،یکی شاخی،گلی زردی
بیامد بر زمینی سرد،چنان آهی که از دردی
گلی درباغ پژمرد و،به روحی سرد،خودآویخت
پرستویی پریشان شد،زهجرش ناله ها کردی
به بستانی پر از باری،بِزَد بارانِ بی هنگام
به اقیانوس غمهایش،فِسُرده قامتش،فردی
برایش مرغکی تنها،بخوانَد نغمه از رفتن
عجب ایهام پر ابهام،عجب دنیای نامردی
حجابت غم چرا ای دل، برو بر کشف شادیها
که جز شادی نمییابی ، به محنتها هماوردی
به چشم انداز پاییزی، سفر با شادمانی کن
ندارد این سفر جانا، بجز شادی ره آوردی
محبت کن به تفسیرش، نمایان سِرِّ ناپیدا
جهانی را چراغان کن،مشو فانوس ولگردی
ز مِهرت آتشی افروز،بسوزان ریشه اش غمها
مرو جزعاشقی راهی،به پاییز و شبی سردی