آدمیت

آدمی گر آدمیت نَبوَدَش
شر بوَد او جملگی خلقتش
آدمی را حسن ظاهر نیست تنها امتیاز
عقلُ فهمش باشد اندر باطن تن احتیاج
تا که در قعر منیّت ،ره بُوَد در این بشر
کان بشر با کِبر باشد ،زادمیت ها بدر
گر که خواهی در میان جمع آدم باشدی
چون که بینی محنت نوع بشر،غم بایدی
سعی تو گر باشدت رُفتن ز مسکین فقرو درد
سوی دوزخ هم روی،آتش بود زانِ تو سرد
چون که ابراهیم را نمرود در آتش فکند
صُنع پاکش ،جملگی آتش ز دامانش بکند
عشق را گر در مقام آدمیت شد پدید
حکم تو گر دوزخ است،باشد گلستانت نوید