تو اگر بودی

تو اگر بودی مرا غصه‌ی بسیار ، چرا
کار دل با قلم و دفتر و خودکار، چرا

زندگی در جریان بود و من خوش‌گذران
می‌شدم این همه بر خویش بدهکار چرا

من که خود باعث شادابی جمعی بودم
شده‌ام از همگان خسته و بیزار چرا

"آب در کوزه و ما تشنه‌لبان میگردیم"
تو طبیبی و منم ناخوش و بیمار چرا

تو اگر باعث آرامش دنیای منی
گذران همه عمرم شده دشوار چرا

همگان تکیه به بازوی عزیزی زده‌اند
منِ بی‌کس زده‌ام تکیه به دیوار چرا

تو که انگیزه‌ی اشعار مقفای منی!
غزلم این همه دارد گله بسیار چرا

تو اگر باشی... ولش کن گل من ، راحت باش
مانده‌ام ، بود و نبودت شده معیار چرا

 

نیره جهان‌بین