بارانِ عشق

هیچ بودم، با نگاهت از عَدم پیدا شدم
پنجه در موهای خود کردی و من شیدا شدم
 
قطره بودم رو به پایان در کویرِ بی کسی 
ناگهان باران عشقت آمد و دریا شدم
 
تا به آغوشت کشیدم خواب از چشمم پرید 
وقتِ بوسیدن رسید و محشرِ کبرا شدم
 
دین من، دنیای من، عقبای من، جانم توی 
دل بریدم از همه، من تارک دنیا شدم
 
جان بی مقدار من از عشقِ تو قیمت گرفت 
یک نفس با من نشستی، مونس جان ها شدم
 
خانه ات آباد گردد این چه رَسم دلبریست 
مِثل بَم ویرانه بودم، ناگهان احیا شدم