یاوه سرایی

بَس کن ای دل، بخدا سر به هوایی کافیست 
شوقِ دل بستن و اندوهِ جدایی کافیست 
قانع ام با غزلی تازه و در تنهایی 
قلم و دفتر و یک قوریِ چایی کافیست 
تا به کی در طلبی جای خدا بنشینی 
همتی کرده و یک آن به خودآیی کافیست 
سرکشیدن به امورِ دگران نیست هُنر 
گِره از کارِ خودت باز گشایی کافیست 
ناگهان این دلِ رنجیده به فریاد آمد 
گفت: کم کن سخن و روضه سرایی کافیست 
شرطِ شاعر شدن این است که عاشق باشی
پس دگر ناله نکن، یاوه سرایی کافیست