باران

زیر آن سایه خشکیده سرو ، موریانه بنوازد به نوائی خوشتر، بود بر گرده بی برگ خزان ، آخرین نغمه پر سوز که فریاد ز رفتن دارد،اشک از راه رسید ،پیرمرد کلبه پوشیده ز خشت ، وارهانید به امید صدای باران، ابر از راه رسید ،موریانه به فغان رفتن، شکوه از دیگر کرد ، وان نسیم خوش سائیده به خشت، هین دارد نویدی خوشتر، پیر مرد گالش چند وصل به پائی دارد، شاید هینک به شوقی دیگر ، سرو خشکیده بخواهد بپوشد برگی ...