نگارا

تو آرام جانی مرا مست خود کن
جدا ماندم از تو مرا وصل خود کن

به شب های تارم تو ماه شبم شو
ز خورشید روشن تو روشن ترم شو

به دشت و بیابان به دریا و ساحل
بجویم رهت را چو وا مانده از دل

بدنبال عشقت ز سر تا نهایت
ز غم قصه گویم ز شادی حکایت

که شاید بیابم نشانی ز  رویت
که شاید دوباره شوم مست بویت

بگردم بگردم به گِرد تو هر دم
به سازت برقصم به سوزت بسوزم

نگارا نگارا نگاهی به ما کن
حساب دلم را ز دلها جدا کن

به حال دل ما نظر کن دوباره
به حال بد این دل تکه پاره

تو فصل بهاری منم زرد پاییز
تو همزاد خنده من از غصه لبریز

بیا و دوباره جوان کن دلم را
که شاید نباشم دگر زنده فردا