شوری در دل. .عارفانه .عاشقانه 570

جناب انصاری دزفولی گرامی!

در سروده عالی، بنابر تصمیم خودتان، در مصراع نخست هر بیتی خودتان را مورد خطاب قرار داده اید ولی شما آن را در بیت اولی رعایت نکرده اید:

شوریست در این دل تو پریشانِ که هستی؟
سوزیست بر این جان که تو سازانِ که هستی؟

شور و شوقی هست در این قلب پریشانم
سوزشی بر جانم که تو سازان آن هستی

علاوه بر این، در اشعار کلاسیک ایرانی علائم اعجام تا به حال رعایت نشده اند. علتش این است که از زیباشناسی صوری شعر کاسته نشود و خواننده شعر بتواند ریتم خوانش، موسیقی درون شعری، آهنگ کلام و وزن شعر را با نبض حساس شاعرانه احساس بکند.

عمریست که آواره‎ی دشت و بیابانم
سالهاست خرابم تو به دامان کی هستی

از دوریت خارِ گونِ بیابان شده ام من
تو شاخ گلی سرخ به گلستان کی هستی

بوستان، بستان به منزله میوه زار است و شاخ گلی سرخ اهل بوستان نیست.

افتاده چو مرغِ سحر در باغ تو هستم
شوریده در این باغ در گلستان کی هستی

چشمانم تیره و تارند از غم هجرت تو
ای یار بگو حال شمع شبستانِ کی هستی

در مصراع اول این بیت هم شما فراموش کرده اید خودتان را مورد خطاب قرار بدهید.

دردت که مرا می کشد آخر تو در کجایی
عمری است با دردم تو در درمان کی هستی

جانم به لب آمد که تو خواهانِ کی هستی
جانا تو مگر با من بر سر پیمانه نبودی

در این بیت هم جهت ایفای نقش شاعر به منزله مخاطب نخستین خودش، جای علت و معلول را عوض کردم تا تسلسل ادبی ـ منطقی در شعر مورد رعایت قرار بگیرد.

جانا دلم ریشست دوش در پیش کی بودی
ای جان دلم بگو عاشق جانانِ کی هستی

جانم به لب آمد که تو غمخوار نبودی
تو در ساحل آرام به توفان کی هستی

ای کلبه‎ی آرام دلم چشم به راهم
جانم به لب آمد تو مهمان کی هستی

ای جان باقر شعله‎ی رقصان که هستی
ای روح تنم تابع فرمانِ کی هستی

با ارادت و سپاس فراوان
با بهترین آرزوهای شاعرانه