دل خمّار

گور ویران به خود قلعه ی معمور ندید
مگس از شهد بگفت، شربت زنبور ندید
دل خَمّار همه عمر پی جام شراب 
عاقبت از بر ساقی رخ انگور ندید
صاحب شعر،به دل سوی نواخانه بشد
نغمه تار و سه تار ودف و سنتور ندید
چاه مخذول بکرد اسوه ی خود کوه بلند
به گمانم که دَمی نخوَت ماهور ندید
ماهیِ بحر جهش در ره مستانه نکرد
نزد صیاد طمع خیر به جز تور ندید
دیده ی کور طبیب پی بیمار نیافت
پی اندوه بشد صورت آن نور ندید
راقما،یار در این عهد وفادار نماند
این دل مست،رخ همدم مشهور ندید