تو را انسان لقب کردند تا راحت رسان باشی

نفهمیدی چه با انگیزه های نوجوان کردی //تمام خویش را تسلیم زخم بی امان کردی//چه می زاید به غیرازآه و افسوس و پریشانی // که آهو راعروس حجله ی سگ سیرتان کردی //



چرا سنگی که می بندد رهِ آب روان باشی //چرا با مهر ورزان زمان نا مهربان باشی// چرا سختی کنی با مردم در مانده و خسته// تورا انسان لقب دادند تا راحت رسان باشی//




دور، از رسمِ سروری تاکی// این قَدَر خشکی و تری تاکی// حرف دلگیر و شعر بی مورد //

عرضه کردن به مشتری تاکی//