تشویش

چشمش به منای دگری قبله به‌پا کرد
آوارگی و دربه‌دری قسمت ما کرد
تقدیر، عجب صاعقه‌ای بر سر ما کوفت
این خرمنِ آفت‌زده بر باد فنا کرد
ای اشکِ وفادار به این دیده‌ی خونین
دیدی که چگونه ز برم راه جدا کرد
در مجلس شوریده دلان زخم زبانش
بیچاره مرا زخمی و انگشت نما کرد
در دادگهش حکم، به حبس ابدم داد
در بندِ تنم با غل و زنجیر رها کرد
آسوده نشد پلکِ نگون‌بخت به آنی
کابوسِ نبودش ، همه شب جور و جفا کرد
ای ساعتِ ناکوک، زمان دلهره دارد
تشویش، چه خاکی به سر ثانیه‌ها کرد
این خاطر رنجیده ز اقبال سیاهم
شکوایه‌ی بس طول و درازی به خدا کرد
در هر نفسم واژه از او، ترجمه‌ای داشت
فرهنگ لغت نیز در این باره خطا کرد