دورا دور دوران

زورم کم است و زیر هر زوری نمی روم
با منطقم زیر امور مفت دستوری نمی روم
خونم درون رگ دمادم جوش میخورد
از هیچ سمتی زیر حرف بد و ناجوری نمی روم
اخلاق مخلصم مرا مجبور میکند
مجبور درگیری با مزدور میکند
گر حرف حق بر قلب آن یارو رسید هیچ
گر نارسید انگشت چشمش کور میکند
گاهی به حس و فهم خود مغرور میشوم
گاهی بسی شیرین و گاهی شور میشوم
روحم دگر پرواز از تن را بلد شده
بی باکم و گاهی زیادی دور میشوم
یک روز قندی را غذای مور میکنم
شام شب بیچاره ای را جور میکنم
میخوابم و درگیر کلی گنج میشوم
جانم فدای فهم این منظور میکنم
فرداش میمیرم و یاران سور میدهند
جسمم به آغوش نمور گور میدهند
روح سفیدم دیگر از جسمم جدا شده
من را به دستان خدای نور میدهند
۹۴/۸