هیمه‌ی تر

عرق خودکار را درمی‌آورم و مست!
بین خطوط موازی دفترم تلوتلو می‌خورم
ردپایی سپید ، بی‌وزنیم را نمایان می‌کند...
.
بی‌وزن تر از کلاغی سیاه رو
بی‌وزن تر از شعله‌ای زبان دراز
بی وزن تر از حبابی هستم ، در طوفان زندگیم...
.
 اوج تقلای من فریادیست که از بیچارگی غرورم بر‌می‌خیزد
فریادی که در گوش‌های پرده دریده خِجل می‌شود
.
آتش بزرگیست زندگی و انسانهای خشک...
آتش بزرگیست زندگی و شیره‌ی تَرها را بیرون می‌آورد.
آه که صفیر کشان می‌سوزم و می‌جوشم