آب برد....

بعداز نزدیک به یک سال دوری از سایت شعرناب ....

 

 

باز شب آمد همه را خواب برد
قافله را دزد زد اسباب برد

باز بپوشید رخ از ابر ، ماه
خلق هم از خاطره مهتاب برد

هرچه اثر بود از انسانیت
کوفت به هم جمله ی آداب برد

جام جم از گنج سیاوش ربود
گوهری از بازوی داراب برد *

هرچه غزل بود به غمخانه رفت
هرچه عسل بود به شوراب برد

هرچه به سر بود به زندان کشید
هرچه به دل بود ، به دولاب برد **

اشک زچشمان خدا شد روان
اشک خدا سیل شد و آب برد 
 

 

#امیرحسین_مقدم 
چهارشنبه هفتم فروردین ۹۷
ساعت ۱۸:۱۱

بداهه ای در اردبیل . روبروی بقعه شیخ صفی

 

پ.ن

* وقتی بهمن پسر اسفندیار ، از دنیا میرود ، دخترش همای برتخت می نشیند به شرطی که پس از تولد فرزندش تاج و تخت را به او بدهد. ازقضا کودک پسراست. همای گوهری به بازوی او می بندد و در فراتش رها می کند. گازری ( رختشوی) کودک را از آب فرات می گیرد ، گوهر از بازویش باز می کند و کودک را که از آب گرفته است ، داراب می نامد. سالها بعد داراب به واسطه همان گوهر به حق خود یعنی تاج و تخت ایران می رسد.

* دولاب : چرخ چاه. مفهوم بیت : هرکه درسر اندیشه ای داشت را به زندان فرستادند و هرچه در دلها بود را مانند چاهی که با چرخ چاه خالیش می کنند ، تخلیه کردند.