همراه

پای رفتن دارم اما هیچ کس همراه نیست
بیژنی هستم که جایش انتهای چاه نیست

دیدمش از دور نقش روی او در دل نشست
چشمه ای با ماه سرخوش بود و امّا ماه نیست

مثل یک بت بودی و در پای تو افتاده ام
تکّه سنگ آخر ز احوال دلم آگاه نیست

زاهدان را روی سوی کعبه ، ما را سوی تو
هر که عاشق گشته شیخا لاجرم گمراه نیست

عاشقی رقصی است با پای برهنه روی تیغ
بیدلان را بیم جان و جای هیچ اکراه نیست

هرچه ناممکن فقط با عشق ممکن می شود
گر چه در ظاهر برابر کوه را با کاه نیست

دیر هنگامی شد و در انتظارت سوختم
بی وفا آخر ببین سهمم ز تو جز آه نیست

یک نفس تا خانه معشوق باقی مانده است
یک نفس نزدیک و اما پیش دل کوتاه نیست