فـــــــراق

سلام و ارادت جناب یونسی گرانقدر،
آشنایی با مقدمات سرودن نظیر رعایت اوزان عروضی، قوافی و احساس شاعرانه ی شما، من رو بر اون داشت تا چند جمله ای در پاسخ به درخواست نقدتون، تقدیم کنم. امید اینکه کمک کننده باشه.
سروده ای عاشقانه و زیبا بود. شاعر تونسته در سرتاسر شعر، درد دلش رو واضح بگه. البته این از جهتی خوبه و بیانگر تسلط شاعر به سرودن و استفاده مناسب از کلماته و از جهتی هم چون لذت کشف رو از مخاطب می گیره، می تونه کم جاذبه باشه. همچنین زبان شعر، تقریبا یکدسته و البته کهن. اینکه زبان شعر بهتره کهن باشه یا امروزی، جای بحث فراوان داره که درباره ش میشه به منابع معتبر مراجعه کرد. به عقیده ی بنده، مهم تر از اون، آفرینش تصاویر نو و بدیع هست. به نحوی که مخاطب مشکل پسند امروزی رو ترغیب به خوندن شعر تا انتها و حتی خوانش چندین باره ی اون سروده کنه. البته باز از همه ی این ها مهم تر، حضور پر رنگ عنصر احساسه که یه شعر رو از بقیه ی اشعار، متمایز می کنه. با این مقدمه، با اجازه به جای ذکر محسّنات این سروده، به مواردی در تک تک ابیات می پردازم که به نظرم در این شعرِ خوب، محلّ امّا و اگر هستن و اگه لزوما موجب نقص نباشن، لااقل قابل تأمّل هستن: 

- شکلِ تندیسِ تنت هر شب شده رویای من
زاِیرم در راهِ عشقت کعبه ی زیبای من
شروعی عاشقانه و رویایی با اندکی لغزش زبانی. رویا چگونه می تونه شکل تندیس تن بشه!؟ احتمالا منظور شاعر اینه که تندیس تنت یا تصویر اون، رویای من شده. واژه های شکل و تصویر اگرچه مترادفن اما شکل، بیشتر بیانگر هندسه ی یک جسم و تصویر، بیانگر تمام چیزیه که ازش دریافت می کنیم اعم از شکل، رنگ، زیبایی و غیره. شاید لطیف تر بود گفته میشد تندیس تنت یا تصویر تندیس تنت، البته با رعایت وزن. عدم ارتباط مصرع دوم به اول هم آزار دهنده هست. همچنین آدمی، زایر یه مکان یا یه مفهوم مقدس مثل عشق می تونه باشه اما زایرِ در راهِ عشق بودن به دلیل حضور ترکیب "در راهِ" ملموس نیست. مهم تر از همه این ها اینکه مفهوم مصرع دوم، بارها در اشعار گذشتگان تکرار شده و بهتره با زبان و تصویری متفاوت تر عرضه بشه.

- در شتابم کی سرآید این غمِ هجرانِ دل
دل به درد آمد بیا ای خواهشِ تنهای من
در شتاب بودن به معنای با سرعت رفتنه. در اینجا به نظر میرسه که منظور شاعر لحظه شماری کردنه، که اگه چنینه بهتره ویرایش بشه. مهم تر از اینها اینکه، به سر آمدن غم هجران به وفور در اشعار دیگران گفته شده و حرف تازه ای برای گفتن نداره. شاید بهتر باشه از ترکیبات نوتر و متفاوت تری استفاده بشه. همچنین استفاده از ترکیب "خواهشِ تنهای من" به جای " تنها خواهشِ من" با آنکه در اشعار گذشتگان سابقه داره اما امروزه چندان مرسوم نیست.

- در طریق از عشق باید جستجوی وصل شد
حضرتِ عشقی مرا معشوقه ی رعنای من
اونجوری که من متوجه شدم شاعر در این بیت می خواد این مفهوم رو بیان کنه که در این راه، باید به کمک عشق به وصل رسید و تو اون عشق منی که از تو به معشوق (که خودتی) می رسم. بسیار زیبا و پر معنی اما با زبانی سنگین. ترکیب "جستجوی وصل شدن" معنایی رو متبادر نمی کنه.

- زخمِ دل پایان کجا یابد درین رنج و محن؟
نسخه ایی تجویز کن یک بوسه بر سیمای من
تجویز نسخه ی بوسه، متفاوت و زیبا بود. اینکه پزشکی در دفترچه ی بیمار بنویسه بوسه، تصویر بکریه که شاعر اون رو آفریده. فقط اینکه رنج و محن مترادفن و حشو.

- این فراقت کی؟ کجا؟ پایان شود در شامِ من
داغِ هجران می کِشم ای روحِ جان افزای من
مفهوم این بیت واضح و روانه اما از عدم تصویرسازی رنج می بره. شاید بهتر باشه به جای اینکه حرفمون رو مستقیما بیان کنیم، فضایی رو برای مخاطب ترسیم کنیم که خودش رو در اون فضا تجسم کنه و حرف دلمون رو با تمام وجودش حس کنه. همچنین شاید استفاده از ترکیب "داغِ هجران" به دلیل حضور ترکیب "غمِ هجران" در بیت دوم کمی توی ذوق بزنه.

- موجِ وصلت را روان کن سوی یونس شک مکن
سر نهد مانند مجنون بر تو ای لیلای من
در بیت پایانی هم شاعر برای درمان درد فراغش، از معشوق طلب وصل می کنه. اما بهتر بود که مصرع دوم، مکمل تصویر موجی بود که در مصرع اول خلق شده بود و تصویر مصرع اول ناتمام نمی موند.

در پایان برای شاعر گرانقدر بهترین ها رو آرزومندم و اگه جسارتی شد پوزش می خوام،
مانا باشین و ماجور