«هوا خواه توام جانا ومی دانم که می دانی» لسان الغیب حافظ شیرازی
لولی
«هوا خواه توام جانم ومی دانم که می دانی» تو را چون جان خود دانم ومی دانم که می دانی
هوای مه گلِ رویت، نموده خاطر تنگم تویی ماهِ شبستانم ومی دانم که می دانی
چنان بنشسته ای در دل که هردم می کنم یادت تو گویا گشته ای جانم ومی دانم که می دانی
گرفتار خم زلفت، شدم از بس که طنازی زنازت کی گریزانم؟ و می دانم که می دانی
دلم چون لاله پر خونست ز داغ هجر تو جانا چو یعقوبی به احزانم و می دانم که می دانی
شکستی قامتم ازغم، گرفتم در غمت ماتم چو زلفانت پریشانم ومی دانم که می دانی
نشستم درپَیَت عمری، شدم خورشید درمغرب ندارم مهلتی جانم ومی دانم که می دانی
بگستردی تو دامن را، منم افتاده در دامت نگیرد جز تو دستانم و می دانم که می دانی
میان لشکری ازغم، چنان کشتی به گردابی به تنهایی نمی مانم ومی دانم که می دانی
منم مبهوت در ظلمت، ندارم ره به سامانی توخضری در بیابانم ومی دانم که می دانی
تویی لیلا ومجنونم، همی لولی وشی شیرین تو آن داری که خواهانم ومی دانم که می دانی
اگر صد عشوه ات باشد وگر تیغت به قهر آید خریدارم ز جانانم ومی دانم که می دانی
غروبی نیست هجرت را؟ نگیری پرده ازرویت؟ کنم چاک این گریبانم ومی دانم که می دانی
سحر گاهان زهجر تو، همی چون نای می نالم برفت از دست من جانم ومی دانم که می دانی
اگر جامی ز زهر آری وپیمایی به پیمانم به جان چون می بنوشانم ومی دانم که می دانی
بسی مشتاق دیدارم، نگر شاد و غزلخوانم به عشقت می گسارانم ومی دانم که می دانی
نگارینا مثالت نیست، به حسنی برتر از یوسف ذلیخایِ توام جانم ومی دانم که می دانی
درودبرشما
زیبابود