پنچ وارونه

سربه هواتر از زمین بود دلم 
چون تو زیباتر از ماه بودے 
مثل ماهے تنگے درآرزوے تو بود 
چون تو آن دریاے دلخواه بودے 
با آمدنت عجب شوروغوغایے به پاڪردے 
مرازیر وزبر ڪردے 
تو برسریر قصرے ڪه قلبم برایت ساخت، 
لایق ترین پادشاه بودے 
آن زمان غزال دلم، 
ناخواسته دردام نرگس زیبایت گرفتارشد 
خودخواست صیدے برایت باشد 
دریغا ڪه تو صیادے ناآگاه بودے 
من بامعجزه نورجمالت، 
سرازخاڪ درآوردم 
مثل گلے روییدم 
حقا ڪه تو باهستے خویش ، 
روشنے بخش هستے ام در این چاه بودے 
شب ها دم به دم شعله فانوس یادت، 
شعله ورتر از قبل مے شد 
به خداسوگند مبالغه نیست گربگویم 
همراه من تا هرپگاه بودے 
گرچه نوردیده ام بودی، 
امارفتے وپشت ابرها پنهان شدے 
درفراقت ذره ذره وجودم آب شد 
ڪاش مے دانستم چقدر جانڪاه بودے 
طعم شیرین بهشت زندگے ام، 
از عسل تو بود اما رفتے و 
دراین جهنم پیوسته آه از نهادم بلند شد 
و تو دلیل این آه بودے 
تا گفتند در انتظار معشوقت قرص ماه هستی، 
ڪاسه صبرم لبریز شد 
آرے من ڪه ایوب نبودم 
گرچه ڪوهے ساخته بودم ز تو اما 
تو همان ڪاه بودے 
این خبرتلخ چه زلزله اے به پاڪرد در دلم 
چه فاجعه اے بود 
تو تافته اے جدابافته بودے و 
من دیر فهمیدم ڪه انتخابے اشتباه بودے 
هرچه دیدے ز چشم خودت دیدے اے پنج وارونه 
غیرت هم ڪمے خوب است ڪه تو 
بے غیرت تر از آن
دراین راه بودے 



7آبان ماه 97