از قرار فرار

به استثنای آن شبها که در مستی لایعقل
میان کوچه های خاطرات خود گذر کردم
تمام باقی عمر فلاکت بار خود را من
به راه مبهمم و بی مقصد عشقش هدر کردم
شبانگاهان بر شیرین نماز شور میخواندم
که لعنت بر من هشیار عبادت بی ثمر کردم
به شوق دیدن رویش ز یاران بی خبر گشتم
و از گرمای عشق خود جهان را با خبر کردم
به خود چندی بدهکارم ز عشقش هیچ بستانکار و
در این رفت و آمد حُب و نفرت سر به سر کردم
از این دنیای وانفسا که من عاشق ترین بودم
فرار از عشق کردم قصد هر کوه و کمر کردم
فراموشی هزاران سخت درگیری و خاموشی
که بهر یک رهایی از چه صد شق القمر کردم
هزاران سال مستم حال و راحت بال بگشودم
خودم را در جهانی پر زمستی در به در کردم .
۹۵/۱۲/۹