مرا چه می شود

مدتهاست بی حرکت
پیشانی به پنجره ایستاده ام
مرا چه می شود ؟
کجارا می نگرم ؟
مادر صدایم زد چند بار
شنیدم یا نه نمی دانم،منگ بودم
او جوابی نشنید
آنطرف پنجره جز باران چیزی نیست
هواگرفته
فضا مستور از ابر است
ماورای پنجره را پاییز نمایان
مرا چه می شود ؟
چرا غمگینم ؟
بر پیشانی ام این اندوه چون ابریست
از کجامی آید؟
باز صدامی زند
می گویم :
نه طوری نیست !...
پیچیده تر از این جواب چیزی نیست
مرا به هیجان می آورد
یعنی
عاشق نیستم
دل نباخته ام
و در دل احساسی برای خندیدن و گریستن نیست
اما هست !
به گذشته نگرانم
و به یادش حسرت می خورم
شناخته ام خنده و گریه را
و عشق
حرمان
درد
وصل
و هجران را می چشم
من تنها هستم
گریه هم  نیست
گاه گاهی چشمانم گرم می شود
من تشنه ی باران عشقم
رنج می برم
مریضم
بیماری دل دارم
و می تپد دلم
درد از عشق نیست
برای عشق و هوس عشق است
اشک می ریزیم
نه از فراق ، گرفتار نشده ام
نه طوری نیستم !...
آیا راست می گویم ؟