خانه را خود آباد می کنید خانه راخود ویران می کنید

بزرگی رفت روزی به گورستان کمو بیش
تا ببیند دوستان در بند خویش

 یا آزاد زخویش



به سراغ دوستی رفت دید
 چه بهاری چه گلستانی
چه خرم مشغول دلداری بود
مست مست باشد
 عاقل ز خود نباشد

زندگی چیست که من در بند آنم
چه خوش است زود زخت بربندم

به سراغ دوستی دگر رقت دید
وای وای آتش است این خانه در بر خویش
گفت خدایا خدایا کمک منکه برونم زجان سوختم


وای به آنکه در درون است ز خویش

ترسید سر برون آورد با خدا گفت
بگذر از این بنده رو سیاه
ندا آمد ما گذشته ایم ز حق خویش

بندگان  نمی گذرند از حق خویش

غمینو اشک باران می گذشت
از قبرستان دور شد دور
خانه اعمال هستن در بر خویش
دور که شد  دور
ناگهان افتاد در گوری خالی

ترسید و دادی سر کشید
قبر گفت آرام باش نوبتت خواهد رسید


مرد نفسی به آرامی سر کشید


ای رفیق در عالم خاک
آن باغو بوستان را که آورد
آن آتش را که آورد


مانداریم ز خویش
خودتان می آورید برای خویش

ما غالبیم برای شما
 ما منزلیم برای شما

هر کس خانه ای خود  بیاآراید

یکی طلا کاری کند ز صدق

یکی ویران کند ز کذب

یکی بامش افراشته زمهر

یکی آتش افروخته ز ظلم

خانه را خود آباد می کنید

خانه را خود ویران می کنید