عشق گل و نسیم

در گوش گل دمید با لحن تازه باد
چه نغمه ی خوشی در اوج ناخوشی
دوست دارمت سمن
این بود حرف باد
حرفی ز عمق دل،حرفی ز قلب شاد
گل خنده کرد و گفت:
عشق من از چه روست؟
شکل هوای تو یا رنگ آرزوست؟
گفتش بدو نسیم
دل خوش ز روی توست
عشقم ز عمق دل
شکل همای تو،با رنگ و بوی توست
نازم به ناز گل
با خنده ای به باد
گفتش تورا به یاد
من نیستم چو شمع
بر روی شب فروز
نیست عمر من 
بیش از یکی دو روز
وای از دل نسیم
اشکش روانه شد از برکه ی سیاه
چونکه ز گل شنید
عمرش شده تباه
باد از چمن برید
عمر سمن به باد
رفتند هردو لیک
این عشق زنده ماند