جان من

تو‌همان جان منی
میبری جان مرا
تا به کجا،؟
این راه را
تاهمان جا بلدم
که هوای نفس های
 تو هست
تاهمان جا که
جان میبخشی
به پیراهنم
از عطر تنت
بعد از ان که بروی
دور‌شوی از دل من
میروم از دل خود
جایی که تو‌نباشی
نه خدا هست نه عشق
نه وفاهست نه مهر
بعداز آن که بروی
میروم از دل خود
ماندن بی تو در این دل
غم انگیزترین خودکشی است
به همین شعر قسم باز می آیی به این دل
که اینبار نه از دل، و نه از آن لیلایِ مجنون
اثری نیست که نیست.....