چشمها

 

ظهور آه
میان دو تصویر،
، و انسان از همین نقطه آغاز میشود

آنگاه که  به لهجه ی کلمه می اندیشم
 و از  ارتماس شب ، به غایت پنجره خیره ام
 آن دم که رزمگاه دستان تو را مجادله نیست،
در انزوای دماغه های  هوس
، تا خیمه های مقدس،
در روایت آغوش قطبی خون
که تو  را از جنگ  می گیرد،
انسان  آغاز میشود

و شمعدانهای گندمگون در خط مفتون افق،
در شعف الماسهای صورتی آغاز میشوند
و عشق، لاجرم از همین نقطه آغاز میشود
و  زندگی از همین نقطه...

میان  دو تصویر،
سکوت توده ها خفته است
 و دریای سنگی شعر، در سیاهه ی باران
آنگاه که سرزمینهای محض بیتابند
در ترنم اشک،،
آری، میان دو تصویر
لمحه ای  از آبنوس نهفته است
و خداوند درست از همین نقطه آغاز میشود...