غزلواره1

بی تو ای درّ گران، بارِ گرانم خوشتر

ناله ها، در صدفِ خلوت جانم خوشتر

آسمان راست غمِ خانه  بدوشی در دل

من، زمین بر سر و صد زخمِ زبانم خوشتر

بی تو خندید اگر زخم، عیان است، عیان،

با توام گفتن ازین دردِ عیانم خوشتر

خام دل، دل به تماشای نگاهت دادن،

سوختن از نفسِ سوختگانم خوشتر

به دلم! وعده ی گفتارِ تو گر دست دهد

به تو گفتن زِ همه بی همگانم خوشتر

یک شب این آهِ مرا همنفسی خواهی کرد،

تا نماز سحری، با تو اذانم خوشتر؟

خسته ام !خسته زِ مدهوشی سنگینِ سکوت

ای نهایت، به تو و از تو فغانم خوشتر