آبی

کجا روم که آبی

بود رنگ حقیقت

رو آینه های احساس

نریزه اشک حسرت

 

کجا که بوی عاشق

بود هوای جاری

به جاییکه دل پُر

شود ز غصه خالی

 

روم بسوی آن شهر

که جویم آشنایی

یکی از جنس آدم

بدور از بیوفایی

 

منم خسته ی تنها

یه فرد دل شکسته

یه خار بی هویت

به پای من نشسته

 

منم مسافر دل

 که منتظر نشسته                                                                                   

طنابی از تحمل

بدورم حلقه بسته

 

روم بسوی آن شهر

که جویم آشنایی

یکی از جنس آدم

بدور از بیوفایی

 

کجاست سنگ صبوری

که باشد گوشِ جانم

نمیرد از تعجب

چو بشنود فغانم

 

کجاست آن آسمانی

که طاقت آرد از درد

اگر بیند در این شهر

فراوان شده نامرد

 

روم بسوی آن شهر

که جویم آشنایی

یکی از جنس آدم

بدور از بیوفایی